aby zniknąć naciśnij krzyżyk w prawym górnym rogu ekranu

niby nie zdarzyło się nic wielkiego, ale od marca ten rok był fatalny.
dobrze, że się już kończy (albo skończył, według gwiezdnej rachuby).

niczego nie kryć, wszystko ujawnić!

w rok końca świata jaki znamy

ponoć jesteśmy zrobieni z gwiazd
a może tylko z kilku wiader brudnej wody

suplementuję d3
ciągle 5w4
proszę o wybaczenie
i staram się wybaczyć wszystkim
nawet sobie
nawet te fatalne zaniki pigmentu

ale i tak mam coraz bardziej dosyć

wyliczyłem, że jeśli wszystko
dobrze się potoczy
w 2020 będzie mnie stać na dom
ale to akurat czas koniunkcji saturna i plutona
rok końca świata jaki znamy

just a friendly reminder

I wake in cold sweat
And there is no one
Who cares
This life
No life
It's killing me
I am slowly dying
I can't be what you want me to be
I am dead

titd, wro 4.XII.2015

internet uczy i bawi

oobe

w obszarze II rzeczywistość składa się z najgłębszych pragnień i najbardziej skrywanych lęków. akcją jest myśl, a ponieważ twoje wewnętrzne ja nie podlega tam ochronnym uwarunkowaniom w rodzaju nakazów i zakazów, prawda jest najlepszą polisą, bo prócz niej nie liczy się nic.
jak więc widać, egzystencja jest tam rzeczywiście całkowicie odmienna. różnice te powodują wiele problemów w przystosowaniu się nawet wtedy, kiedy odwiedzamy to miejsce w ciele drugim. czyste emocje, tak bardzo skrywane w naszej cywilizacji, wybuchają tam w całej pełni. stwierdzić, że na początku jest to przygniatające, to zaledwie połowa prawdy. w świadomym fizycznym życiu stan taki byłby uznany za psychotyczny.
moje pierwsze wizyty w obszarze II ujawniły wszystkie skrywane stany emocjonalne, istnienia których nawet u siebie nie podejrzewałem - oraz kilka takich, o których nie miałem pojęcia, że w ogóle istnieją. tak bardzo dominowały one nad moimi działaniami, że powróciłem zupełnie speszony i zakłopotany ich ogromem oraz niemożnością sprawowania nad nimi kontroli. tematem dominującym był strach - strach przed nieznanym, przed dziwnymi istotami (niefizycznymi), przed „śmiercią", przed bogiem, przed łamaniem prawa, przed odkryciem i bólem - by wymienić tylko to. lęki te były silniejsze niż najgłębsze ludzkie instynkty.
pojedynczo, pracowicie i pokonując ból, te eksplodujące w niekontrolowany sposób emocje trzeba okiełznać. zanim się to nie stanie, żadna myśl nie jest możliwa. o ile zabraknie nam żelaznego uporu, owe emocje zaczną nami powodować. w dużym stopniu przypomina to powolne uczenie się, od umysłowo nie rozwiniętego do spokojnego i obiektywnego rozumowania. człowiek uczy się życia w naszym świecie od dzieciństwa aż po wiek dojrzały. sądzę, że to samo dzieje się w czasie adaptacji w obszarze II. jeżeli nie stanie się to w trakcie naszego życia fizycznego, będzie pierwszym nakazem po śmierci.

[…]

ów najbliższy obszar - co całkiem zrozumiałe - nie jest miejscem zbyt przyjemnym. jest to poziom lub plan, do którego „należysz", dopóki nie nauczysz się istnieć lepiej. nie wiem co się dzieje z tymi, którzy się nie uczą. być może pozostają tam na zawsze. w momencie odłączenia się od ciała fizycznego przenosisz się do tego pobliskiego skraju obszaru II. to tutaj właśnie napotyka się wszystkie rodzaje zwichniętych osobowości oraz istoty zwierzęce. 

r. a. monroe "podróże poza ciałem"

tam, gdzie rosną poziomki

halo ciemność, mój stary przyjaciel

xiv wif

splintered - wychodzi, że grali później w ewie na gicie
merzbow, prurient - stara i nowa szkoła sonicznego dewastu
test dept: redux - starcy nie wymiękają
treha sektori - drżą szyby w starym klasztorze by pokazać kocie truchło
escape from warsaw - 8 bitowa czacha
column one - owadzia muzyka i wizuale z tarzania się w krzakach, super!

dynia, skrzaty, breslau polską pragą nadal.

a kiedy będzie trzeba ciąć, tnij do kości mój jedyny przyjacielu

mając akurat wolną chwilę przygotowałem sobie, ku pokrzepieniu serca, poważne i racjonalne zestawienie zalet wynikających z wystąpienia plam bielaczych na twarzy:
- można mieć już na wszystko wyjebane

koniec zestawienia, pozdrawiam!

pierwsza prawda buddy

w dawnych romantycznych wyobrażeniach o artyście każdy, kto miał odwagę spędzić "sezon w piekle", ryzykuje, że nigdy się stamtąd nie wydostanie żywcem albo że powróci okaleczony psychicznie. heroiczny awangardyzm literatury francuskiej na przełomie wieków dziewiętnastego i dwudziestego dostarcza niezapomnianego panteonu artystów, którzy nie przetrwali podróży do piekła. mimo to istnieje znaczna różnica między twórczością pisarzy, która nie musi być celowa i dobrowolna, a twórczością fotografów, która zawsze taka jest. mamy prawo i możemy czuć się zmuszeni do wyrażania swojego cierpienia, które stanowi, koniec końców, naszą własność. cudze cierpienie wyszukujemy z własnej inicjatywy.

najbardziej niepokoi w zdjęciach arbus nie ich temat, ale ogólna refleksja nad świadomością artystki: poczucie, że to, co zaprezentowano, stanowi prywatną wizję, coś dobrowolnego. arbus nie była poetką zapuszczającą się we własne wnętrze, by opowiedzieć o swoim cierpieniu, lecz fotografem wyprawiającym się w świat, aby  z b i e r a ć  obrazy, które są bolesne. a ból wyszukiwany, a nie po prostu przeżyty, nie tak łatwo wytłumaczyć. zgodnie z poglądem reicha, masochista nie dlatego wystawia się na cierpienie, że je kocha, ale dlatego, że spodziewa się doznać dzięki niemu mocnych przeżyć. osoby znieczulone uczuciowo lub zmysłowo wolą ból od braku jakichkolwiek doznań. istnieje jednak odmienne wyjaśnienie poszukiwania bólu, diametralnie przeciwstawne wyjaśnieniu reicha, a także brzmiące prawdopodobnie: ludzie szukają bólu nie po to, by odczuwać więcej, ale po to by odczuwać mniej.

susan sontag, "ameryka widziana na fotografiach, niejasno"

diane arbus.
zdjęcia.

kinematograf

sól ziemi.

ciekawy i momentami dość przejmujący dokument o pracy sebastiao salgado. może nawet ktoś wreszcie zadławi się popcornem.

co robimy w ukryciu.

mockument o życiu i problemach kilku wampirów z nowej zelandii. trochę śmieszne (no dobra, chwilami nawet bardzo), ale jednak bardziej jarmarczne.

control.

człowiek ma upchane wnętrze. ech.

antychryst.

króluje chaos, a natura to kościół szatana. niech i tak nawet będzie. do tego trochę kiczu i bezwzględnej (momentami absurdalnej!) przemocy. mi się podobało.

wywiedzenie

być prorokiem

i wędrować przez morze czerwone samotności

to trochę jak być frajerem

kiedy upadasz, widząc drugi brzeg

i zanim sam się podniesiesz,
sypią ci w twarz prochem z sandałów.

a być frajerem

to jak jeść słodki tort.

może i bywa przyjemnie

ale

na końcu

zawsze

chce

się

rzygać.

failure

I've worked hard all my life
Money slips through my hands
My face in the mirror tells me
It's no surprise that I'm
Pushing the stone up the hill
of failure

They tempt me with violence
They punish me with ideals
And they crush me with an image of my
life that's nothing but unreal
Except on the goddamned slaveship
of failure

kinematograf

denis villeneuve:

sicario.

świetne (josh brolin nie ginie).

wróg.

zimne i złe. chociaż domyślasz się co to za wróg, to jednak zaskakuje.  plus pająki.

i jeszcze:

buntownik bez powodu.

szkoda, że stare filmy starzeją się tak szybko.

osiem i pół.

on ma niemoc, czyli koszmar każdego narcyza. ale niektóre sceny fajne.

crimson peak. wzgórze krwi.

bezsensowna gotycka wydmuszka. guillermo nawet nie próbował przeskoczyć labiryntu fauna.

in the heart of the woods

rich, spoiled kids from suburbs

i hope you will suffer

i hope you will suffer a lot

a lot, lot

you are only a tourists

we still live here

be warned

who does not?

rarely used

gratefulness

end of the line

but there is more

loneliness

and solitude

meadows

and bushes

you can't rest here

a cocoon

the woods are dark and deep

but i have promises to keep

we have fallen

only mushrooms are happy

scars

the grim king

w tylnej kieszeni dżinsów nie mam żadnego zdjęcia

emil cioran:

cudowny człowiek! przez dłuższy czas mieszkaliśmy w jednej dzielnicy. lubiłem, gdy udało mi się zmusić go do mowy. [...] któregoś wieczoru po kolacji rozmawialiśmy do drugiej nad ranem. rozmawialiśmy o losie człowieka: nagle michaux zmienił ton, zauważyłem drżenie, zdenerwowanie: myśl, że pewnego dnia człowiek zniknie z planety, wprawiła go w zakłopotanie. nigdy mu tego nie wybaczyłem. ja myślałem, że hipoteza o zniknięciu człowieka wcale nie jest taka zła. i natychmiast poczułem rozczarowanie.

 he he.

oby tylko nie zboczyć ze ścieżki rustina cohle'a

- ból jest dobry, bo znosząc go uczymy się znosić jeszcze więcej bólu. - tak mawiał ten koleś, przesiadujący na ławeczce w parku. miał długie, zmierzwione i brudne, siwe włosy, niechlujną brodę i stary, powycierany skórzany płaszcz. nie wiem, czy brał na poważnie to co mówił, bo zawsze gdy go widziałem był zalany. unikał co prawda towarzystwa zwykłych meneli, którzy chyba też nie chcieli mieć z nim nic wspólnego. woleli swoje, bardziej tradycyjne, tematy gdy obalali w krzakach bzu za śmietnikami tanie wina i browary.

on sam nie opowiadał wiele o sobie, w zasadzie wcale, a ja byłem nowy na tym osiedlu. na klatce schodowej usłyszałem tylko kiedyś, że był malarzem, ponoć całkiem znanym. sprawdziłem to sobie, znalazłem nawet stronę w necie i biogram napisany przez jakiegoś krytyka. miałem akurat dużo czasu, bo zwolnili mnie z pracy, więc czasem dosiadałem się do niego i chwilę rozmawialiśmy, patrząc na stada szpaków, które wieczorami przylatywały przenocować na wysokich drzewach. to była jesień i szykowały się do odlotu.

- pamiętam jak potrzebowałem kiedyś tylko chwili uwagi od jednej dziewczyny, która pisała smutne wiersze. ona nie mogła dać mi niczego innego i niczego innego nigdy od niej nie chciałem. ale okazało się, że tego też dla mnie nie miała. - bełkotał któregoś wieczora bez składu, bardziej pijany niż zwykle, a w jego oczach migotał dziwny poblask. nie bardzo mnie to interesowało, są przecież setki takich historii. poczułem złość i znudzenie, chciałem odejść ale on uczepił się mojego ramienia.

- ból jest dobry, bo znosząc go uczymy się znosić jeszcze więcej bólu. a jeśli czegoś możemy być pewni, to że bólu nie zabraknie dla nikogo. - powtarzał natarczywie, potrząsając moją ręką, a ja powiedziałem, że idę do domu bo jutro mam ważną rozmowę kwalifikacyjną.

to wszystko co mówił o bólu było chyba jednak kłamstwem, bo o poranku znaleziono go, w błękitnych błyskach świateł policyjnego radiowozu, wiszącego za śmietnikami. czasem chodziłem jeszcze tamtędy patrząc na kwitnący bez, bo tutaj śmietniki obsadza się bzami, wyrastający z pomiędzy porozbijanych płyt chodnikowych. ptaki przestały już przylatywać, straszone petardami zrozumiały, że przeszkadzają odpoczywać po pracy. zresztą potem ja także wyniosłem się do lepszej dzielnicy i zostałem zimnym skurwysynem bez serca.

pisanie bzdur jako forma kompensacji

często przypomina mi się jedno z opowiadań charlesa bukowskiego, o sprzedawcy ubezpieczeń, który obudził się pewnego ranka i zobaczył, że jego skóra przybrała złoty kolor.
w zielone grochy.
więc, mimo, że według jego dziewczyny, wyglądał pięknie, wziął karabin i poszedł strzelać do ludzi przejeżdżających autostradą koło jego domu. ona nie rozumiała, że przecież w tym stanie nie mógł dalej sprzedawać ubezpieczeń.

ja nie miałem karabinu, kiedy moja skóra zaczęła zmieniać kolor. zresztą, autostrad także nie było. miałem wtedy może 13 lat.
- to pewnie z brudu. trzeba pilnować, żeby dziecko się myło. - powiedziała pani doktor, a rodzice się zawstydzili, kiedy na moich kolanach pojawiły się pierwsze białe plamy. ze zdziwieniem odkryłem też szare zgrubienie skóry na stopie, jak rogowaciejąca narośl.
zawsze myślałem, że myłem się dokładnie, jednak na wszelki wypadek przestałem używać delikatnej gąbki i zacząłem myć się tą szorstką. ale to nie pomagało. po jakimś czasie inny lekarz powiedział moim starym że to bielactwo. dostałem trochę nigdy nie działających lekarstw: jakaś maść, szczypta proszku dwa razy dziennie na czubku noża, witamina b, zażywać trzy razy dziennie. szybko się skończyły i temat został zamknięty dla wszystkich, może poza mną.
serio, nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek później ktoś ze mną o tym rozmawiał.

plam przybywało zwykle na wiosnę, więc skojarzyłem, że słońce może być moim wrogiem. szkoda, nie? wiosna, powietrze, lato, łódka, pomost nad jeziorem - okazuje się, że to tak nie bardzo dla ciebie. zacząłem się pilnować, żeby stać tyłem do słońca, ale kilka razy musiałem przyjąć pracę na powietrzu, wiosną i latem, bo po prostu potrzebowałem pieniędzy. to wtedy moje dłonie zrobiły się białe z wierzchu. taka skóra nie opala się, słońce powoduje od razu oparzenia i dłonie mam czerwone jakbym trzymał je we wrzątku. zresztą, nie potrzeba słońca, nawet krew nadaje im to uroczo niezdrowe i brzydkie zabarwienie. żegnajcie, subtelne i blade dłonie arystokraty, są tylko czerwone łapy o krótkich, grubych paluchach.

twarz to taka wizytówka człowieka. tak mi ktoś powiedział ostatnio, jak gdybym nie zdawał sobie z tego sprawy. więc teraz robię karierę z twarzą w kilku miejscach jakby niedomytą. i czasem nawet ktoś pytał, czy maluję sobie oczy. trochę ciężko poznawać nowych ludzi lub być pewnym siebie, przebojowym i wesołym człowiekiem nowych, beztroskich czasów, kiedy boisz się ogolić w tygodniu. nawet rzadki zarost wydaje się być lepszą alternatywą dla rzeczywistości. z litości dla siebie nie wspomnę tutaj o łysieniu.

odpuścić nie ma za bardzo jak. nie w tych realiach, gdzie brak jest marginesu żeby oszaleć nawet na kilka tygodni i poszukać innej pracy. w zabawny sposób wiąże się to zresztą z pewnością siebie.
w tej chwili z kolei przypomina mi się to, co houellebecq napisał o lovecrafcie: że sprawiał wrażenie, jakby żył do momentu do kiedy nie wyczerpał się jego skromny, odziedziczony kapitał:

jest zresztą rzeczą dość poruszającą, gdy stwierdzamy, że w chwili śmierci pisarza ów majątek jest niemal równy zeru; jak gdyby żył dokładnie tyle lat, na ile pozwoliły mu rodzinny spadek (dość mały) i zdolność do wyrzeczeń (dość duża).

śmieszne, c'nie?

to wszystko niby nie ma znaczenia. nie boli, tylko źle wygląda. ale takie doświadczenie niechętnie poddaje się racjonalizacji, nie daje się ustawić na uniwersalnej prostej szeregującej cierpienie każdego człowieka. czasem, na jakiś czas, udaje się to wziąć pod kontrolę. a czasem złe myśli wydostają się i hulają bez przeszkód, pustosząc wszelki porządek.

i na chwilę dzisiejszą wiem tylko jedno: będzie gorzej.

when I died they washed me out of the turret with a hose

pożytki płynące ze słuchania smutnej muzyki są na przykład takie, że można dotrzeć do wiersza randalla jarrella "the death of ball turret gunner":

From my mother's sleep I fell into the State,
And I hunched in its belly till my wet fur froze.
Six miles from earth, loosed from its dream of life,
I woke to black flak and the nightmare fighters.
When I died they washed me out of the turret with a hose.

i skonfrontować go sobie w głowie z niezmiennie zimnym i okrutnym tonem propagandy:

kinematograf

o dziewczynie, która wraca nocą sama do domu.

się mi bardzo podobało.

sanatorium pod klepsydrą.

o tym, czego już nie ma i nigdy nie będzie.

still life.

nadal bardzo smutne.

all those moments will be lost in time, like tears in rain

lubię - i chyba każdy przyzna, że nie ma w tym nic złego - założyć czasem mundur konduktora polskich kolei państwowych. stanąć przed lustrem, przyczesać wąs i poprawić błyszczący czernią daszek czapki. dziarsko wejść do pokoju i głośno, pewnie powiedzieć:
- poproszę bileciki do kontroli!
potem, przez krótkofalówkę, wydać komendę "16156 odjazd!" i ruszyć komputerowym pociągiem na szlak. i pojechać na przykład do berlina, jak ostatnio, gdy na granicy zatrzymał nas mieszany, polsko-niemiecki patrol gliniarzy. mieli jednak pecha, na tym zarastającym trawą parkingu, obok niszczejących blaszaków dawnego przejścia granicznego, oklejonych powoli blaknącymi szyldami: kantor, marki, złote.
byliśmy czyści.
ich okrągłe, pokryte kroplami potu twarze lustrowały nas przez okna samochodu, gdy porównywali zdjęcia dowodowe z rzeczywistością. nieprofesjonalna złość przemknęła niczym cień gdy okazało się, że możemy jechać dalej i zwracali nam plastikowe tabliczki z naszymi danymi.
i właśnie ten moment wybrał jeden z nas, by teatralnym szeptem obwieścić, że jest zakochany i w związku z tym przemyca przez granicę państwową motyle w brzuchu.
zaraz powlekli go na płukanie żołądka.
mieliśmy więc kilka godzin czasu by coś zjeść i napić się kawy w przydrożnej kuchni dla kierowców ciężarówek i laweciarzy w pocie czoła sprowadzających do kraju auta kupione od niemieckich emerytów, jeżdżone tylko do kościoła. a po skończonym posiłku, z pustymi talerzami w dłoniach, w duchu samoobsługi, zdezorientowani, szukaliśmy małego okienka w ścianie z tabliczką "zwrot naczyń". ale jedyne okienko nie miało żadnej tabliczki i ziało ciemnością, w której tylko majaczył blady zarys brudnych talerzy, jedna z pań bufetowych dostrzegła naszą konfuzję i ośmieliła nas tubalnym:
- tak panowie, to tam, dokładnie tam!
więc rzuciliśmy naszymi talerzami i każdy trafił z radosnym, porcelanowym brzdękiem, jakby to pękała skorupa makijażu na jej twarzy. tak żyją bracia blues, którzy nigdy nie stołują się dwa razy w tym samym miejscu. i tylko innym jest ciężko ich spotykać.


wszystko to przepadnie, jak łzy w deszczu.
roy batty miał całkowitą rację.

skarpa

never forgetti